Ο προοδευτικός δρόμος στην Στερεά Ελλάδα.
Του Δημήτρη Ι. Κατσούλη
Έχει ίσως σημασία πότε είναι η καλύτερη στιγμή, αλλά ανεξάρτητα από αυτήν είναι καιρός, λίγο πριν το τέλος ή λίγο πριν μία καινούργια αρχή, να προσεγγίσουμε με πολιτικούς όρους την περιπέτεια της κεντροαριστεράς στην Στερεά Ελλάδα. Παρότι η ίδια, όπως εκπροσωπείται δεν τολμά ή δε θέλει ή δεν μπορεί να αποτολμήσει την οδυνηρή διαδικασία της αυτογνωσίας της.
Το ΠΑΣΟΚ, έχοντας κατακτήσει διαχρονικά την ηγεμονία στο πολιτικό σύστημα και πρωτίστως στον προοδευτικό του πόλο, κέρδισε το 2010 την πρώτη εκλογή στην αιρετή Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας. Ο συσχετισμός δυνάμεων τότε ήταν διαφορετικός και η νίκη της παράταξης ήταν άνετη και μεγάλη. Ανεξάρτητα από τις ενδοπαραταξιακές αδυναμίες και προστριβές η Περιφερειακή Αρχή Περγαντά είχε την πολιτική δύναμη να διεκδικήσει, το 2014, την ανανέωση της εντολής των πολιτών. Ναι μεν ο συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων είχε ήδη μεταβληθεί αλλά μία εν ενεργεία Αρχή έχει πάντα ευρύτερη δυναμική και τηρουμένων και των εκλογικών συνθηκών είναι ισχυρός διεκδικητής της εκλογικής νίκης.
Απλή λογική αλλά κυρίως βασικός κανόνας πολιτικής στρατηγικής είναι να μην εγκαταλείπεις και μάλιστα αμαχητί την ηγεμονία εκεί που την κατέχεις και να μην σταματάς να την διεκδικείς εκεί που δεν την έχεις. Η πορεία των επόμενων χρόνων, με την συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ σε ποσοστά μικρού κόμματος, αποδεικνύει πόσο σημαντικός είναι αυτός ο κανόνας. Αρκεί βέβαια να αναλογιστεί κανείς πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση σε πανελλαδική κλίμακα εάν δεν συνέχιζαν- διαρκώς μειούμενες- να επικρατούν οι δυνάμεις του χώρου στους Δήμους και στις άλλες Περιφέρειες (με τελευταίο προφανές ξεπούλημα στην Δυτική Ελλάδα).
Η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν ενθάρρυνε τη διεκδίκηση νέας θητείας αλλά άφησε τον χώρο χωρίς εκπροσώπηση μέσα από την συνέχεια της παράταξης με άλλη ενδεχομένως ηγεσία αλλά και προφανώς δεν στήριξε τις μικρές αλλά παρούσες δυνάμεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου (Ενεργοί Πολίτες Στερεάς).
Η επιλογή ήταν παράδοση του χώρου στην Νέα Δημοκρατία και στήριξη της υποψηφιότητας Μπακογιάννη. Η σύμπραξη εκείνη δεν υπήρξε για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ούτε ευκαιριακή ούτε τακτική. Υπήρξε στρατηγική ή, με όρους προσφιλείς στον τότε Πρόεδρο, υπήρξε επιλογή «στρατηγικής ήττας» και απονέκρωσης της προοδευτικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ στην Στερεά Ελλάδα και γενικότερα απαξίωσης της πολιτικής του αυτονομίας.
Αφήνοντας στην άκρη τις ψευδεπίγραφες δήθεν αυτοδιοικητικές συνεργασίες και συνονθυλεύματα, που είναι άλλοθι για τους αυτοδιοικητικά και πολιτικά αφελείς και ιδιοτελείς, οι δυνάμεις της κεντροαριστεράς που πιστεύουν στην αναγκαιότητα και συνεπώς διεκδικούν την αναγέννηση της παράταξης και την ανάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας, στην Στερεά Ελλάδα δεν έχουν άλλο δρόμο από την «στρατηγική ήττα» της πολιτικής επιλογής του 2014, την ανάδειξη της αδυναμίας της να οδηγήσει, με όσα επικοινωνιακά και άλλα τερτίπια μεταχειρίζεται, την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας και την κοινωνία της στην ανάπτυξη με προοδευτικό περιεχόμενο. Αναδεικνύεται στρατηγικά η αναγκαιότητα να γίνει εστία αναγέννησης του νέου προοδευτικού κινήματος αλλαγής ο τόπος όπου υπονομεύθηκε και απαξιώθηκε τόσο πρόδηλα και ασύστολα η ιστορική παραταξιακή αξιοπρέπεια και η πολιτική αυτονομία του ΠΑΣΟΚ και της κεντροαριστεράς, υπονόμευση και χειραγώγηση που έλαβε ποικίλες μορφές και πρακτικές έως και την πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση.
Αυτός ο δρόμος της σταθερής προσήλωσης σε μία άλλη εναλλακτική προοδευτική πρόταση περιφερειακής διακυβέρνησης είναι ο δρόμος των σοσιαλιστών στην Στερεά Ελλάδα.
